Basic HTML Version
15
klasyfikacyjne nie są głównym przedmiotem rozważań w niniejszym opracowaniu, nie będą
szerzej omawiane.
Wielkie wydarzenia – jak zostało to przedstawione w punkcie 1.1 – mogą mieć różnorodny
charakter, co powoduje, że generują one popyt na różne formy ruchu turystycznego. Powstało
nawet określenie turystyka wydarzeniowa [Żabińska 2008, s. 502], często nazywana
z wykorzystaniem terminu anglojęzycznego turystyką eventową. Z punktu widzenia niniejszej
pracy można skoncentrować się na kilku formach ruchu turystycznego, które będą najsilniej
związane z poszczególnymi typami wielkich wydarzeń.
W obrębie turystyki poznawczej (zgodnie z pierwszym z przytoczonych podziałów)
wymieniona zostaje: turystyka przyrodnicza, geoturystyka, turystyka ornitologiczna, polarna,
turystyczne safari, ekoturystyka, turystyka etniczna, kulinarna, krajoznawcza, lingwistyczna,
wolontariuszy,
turystyka kulturowa, festiwalowa, fanoturystyka
[
Turystyka
2007 s. 197].
Można założyć, że z punktu widzenia niniejszej pracy największe znaczenie mają ostatnie trzy
rodzaje.
Z pewnością jedną z najszerszych – merytorycznie – kategorii jest turystyka kulturowa.
Dowodzi tego między innymi fakt, że sama ta subkategoria jest dzielona na wiele sposobów.
Wydaje się, że można ograniczyć się do dwóch typologii zaproponowanych przez uznane
w tym zakresie autorytety, mianowicie K. Buczkowską i A. M von Rohrscheidta.
Pierwsza autorka proponuje wyodrębnienie – ze względu na tematykę podejmowanej podróży
– trzech podstawowych podgrup: turystyki dziedzictwa kulturowego, kultury współczesnej
i pewnego ich połączenia w postaci turystyki dziedzictwa kulturowego i kultury współczesnej,
a ramach każdej z nich kolejnych form [Buczkowska 2008, s.46]:
Turystyka dziedzictwa kulturowego:
•
Archeoturystyka (archeologiczna),
•
Turystyka do obiektów zabytkowych (postindustrialnych, religijnych, wojskowych,
zamków, pałaców, zabudowy miejskiej i wiejskiej, krajobrazów kulturowych, parków
i ogrodów itp.) – w tym turystyka stylów architektonicznych,